Ο πόλεμος των χωρισμένων γονιών
Συμβουλεύω και στηρίζω αρκετά ζευγάρια στο γραφείο μου. Κυρίως νέα ζευγάρια. Με λυπεί που ενώ οι γυναίκες χρόνια προσπαθούν για μια κοινωνία απαλλαγμένη από αυταρχικά πρότυπα ανδρών και πατέρων, κάνουν αγώνες για ισότητα στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στις συζυγικές σχέσεις, τη σεξουαλικότητα, τα κοινωνικά δικαιώματα, τη λήψη αποφάσεων, οι στόχοι δεν έχουν πραγματοποιηθεί πλήρως.
Αρκετά συχνά ακούμε οι ψυχολόγοι στις συνεδρίες τις γυναίκες να τονίζουν τις αδυναμίες των ανδρών. Η ανευθυνότητα, η αδιαφορία, η απομάκρυνση και η δεσποτική συμπεριφορά είναι οι πιο επιεικείς κατηγορίες των γυναικών προς τους πρώην άνδρες τους και πατέρες των παιδιών τους.
Ενώ οι γυναίκες ζητούν την στήριξη των ανδρών προς τις ίδιες και προς τα παιδιά τους, το παράδοξο είναι οτι συκοφαντούν μέχρι εξευτελισμού τους πατέρες και ταυτόχρονα απαιτούν τη μεγάλη προσφορά τους στην οικογένεια.
Τα άσχημα επακόλουθα όλων αυτών των μηνυμάτων διπλού περιεχομένου δεν χάνουν τη σφοδρότητα τους, παρόλο που η πατρική συμπεριφορά έχει εξελιχθεί, οι άνδρες αναζητούν να συμβάλλουν στη στήριξη και διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Το χάσμα ανάμεσα στα δυο φύλα γίνεται όλο και πιο βαθύ και το δηλητήριο που ενσταλάζεται σε τόσα παιδια, τα εμποδίζει να γνωρίσουν άμεσα τον πατέρα τους, να συνδεθούν και να ζήσουν στιγμές καθημερινότητας και επιδρά με τη μορφή μιας γεμάτης από αχαριστία απαξίωσης προς τον πατέρα.
Μπορεί ο στόχος των γυναικών να να είναι, αρχικά, να υπερνικήσουν την έλλειψη του πατέρα και να πετύχουν περισσότερη πατρική παρουσία, φαίνεται να το διεκδικούν με αυταρχικό και προπαγανδιστικό τρόπο, με αποτέλεσμα να καταλήγει στη ηθελημένη απόρριψη ή κατάργηση του πατέρα.
Δεν μιλάμε για συμβολικές χειρονομίες, αλλα για συγκεκριμένους τρόπους οι οποίοι διαμορφώνουν τις σχέσεις ζωής των γονιών και των παιδιών τους.
Τις συνέπειες αντιπαράθεσης των γονιών τις βλέπουμε στα παιδιά που βιώνουν σκληρή πραγματικότητα γεμάτη άγχος, ανασφάλεια, έλλειψη προσωπικού νοήματος, μαθησιακά προβλήματα, διαταραχές στο λόγο και τη σκέψη, αποφευκτικο προφίλ, κοινωνική δυσπροσαρμογη και διάφορα άλλα.
Συχνά στο γραφείο συναντάω χωρισμένους και ανύπαντρους πατέρες να αντιμετωπίζουν όλο και πιο συχνά τον κίνδυνο να παραγκωνίζονται σαν ένα περιττό και ασήμαντο εργαλείο και να λογίζονται απλά και μόνο ως πρόσωπα που καταβάλλουν τα έξοδα διατροφής. Οι ίδιοι πατέρες αναφέρουν οτι επειδή τους αρνείται η πατρική λειτουργία και ενισχύεται η εκμετάλλευση των οικονομικών δυνατοτήτων τους, αισθάνονται κοινωνικά κατεστραμμένοι, θλίβονται και παρατηρούν σαν ανήμποροι το μεγάλωμα των παιδιών τους απο μακριά.
Αυτό που καλούνται να κάνουν και οι δυο γονεις είναι να συνεργαστούν, να αποδεχτούν τις διαφορετικότητες τους, να σεβαστούν ο ένας τον άλλον, γιατί και οι δυο πλευρές δυστυχούν και αρρωσταίνουν με το να κατατρώγουν τις σάρκες τους.
Δεν είναι άδικο να εισπράττουν αυτά τα βιώματα τα παιδιά τους;