Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος | Οι επιρροές του “ανδρισμού” στην ψυχοσύνθεση των αντρών.
17761
post-template-default,single,single-post,postid-17761,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,vertical_menu_enabled,qode-child-theme-ver-1.0.0,qode-theme-ver-7.5,wpb-js-composer js-comp-ver-5.0.1,vc_responsive

Οι επιρροές του “ανδρισμού” στην ψυχοσύνθεση των αντρών.

Οι επιρροές του “ανδρισμού” στην ψυχοσύνθεση των αντρών.

Στις συνεδρίες μου συναντώ πολλές φορές στους άντρες θεραπευόμενούς μου, μία τάση να “δείξουν” την αρρενωπότητά τους, κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμφανίζεται και σαν “κόμπλεξ”. Σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι είμαστε πιο “φιλελεύθεροι”, παρατηρούμε συμπεριφορές οι οποίες έχουν άμεση σχέση με τους ρόλους που έχει το κάθε φύλο. Ο άντρας, από μικρός πρέπει να αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο άντρας είναι. Από μικρά παιδιά πιέζονται συναισθηματικά, αφού “οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε” και πρέπει να καταπιέζουν τους συναισθηματισμούς τους, αλλιώς “δεν είναι άντρες”.
Σαν αποτέλεσμα, ένας θεραπευόμενός μου, ο Χ. μου μίλησε ανοιχτά για τις ανησυχίες του πάνω σε αυτό το θέμα. Ξεκίνησε εξιστορώντας μου μία μέρα που αποφάσισε να πάρει μέρος σε μία τολμηρή κίνηση, να κάνει bungee jumping. Μία ασχολία που προέρχεται από μία εποχή που την χρησιμοποιούσαν ως δοκιμασία θάρρους κυρίως για τους άντρες. Ο Χ., κατάλαβε ότι αυτό που έκανε δεν το ήθελε αφού του προκαλούσε δυσφορία και όχι διασκέδαση, και μέσα στην όλη διαδικασία συνειδητοποίησε ότι η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτή την κίνηση, ήταν το να αποδείξει τον ανδρισμό μέσα του. Έτσι ξεκίνησε μία εσωτερική αναζήτηση και κατάφερε να αναγνωρίσει ότι το μεγαλύτερο πάθος πολλών ανδρών, όπως και το δικό του, δεν είναι παρά μόνο το πάθος για τον ανδρισμό. Παραδειγματίζονται είτε από τις οικογένειές του, είτε από τους υπερήρωες τους φτιαχτούς, είτε από άλλα πρότυπα ακραίου ανδρισμού από τις τηλεοράσεις, τα βιβλία και τον κοινωνικό περίγυρο, και κουβαλούν μέσα τους αυτή την νοοτροπία η οποία εν τέλει, δεν τους αφήνει να λειτουργήσουν σαν πατέρες, σαν συνεργάτες στην δουλειά, σαν σύζυγοι στο σπίτι κλπ.

Ο Χ. ένιωθε ότι πολλοί άνδρες δεν μπορούν εύκολα να συνεργαστούν προς έναν κοινό στόχο, γιατί θα πρέπει πάντα να υπάρχει αυτή η, ναι μεν, συντροφική, αλλά ανταγωνιστική δε, σχέση. Ένας φιλικός ανταγωνισμός θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε, ο οποίος δεν είναι όμως καθαρή συνεργασία και έτσι το νόημα της “συνεργασίας” χάνεται. Το να συνεργαστούν δύο άντρες ισότιμα, ίσως βγάζει μία ευαισθησία και αυτό το νιώθουν σαν “έκθεση” αφού έχουν γαλουχηθεί με την εγγραφή ότι οι συναισθηματικές συνεργασίες, είναι συνήθως χαρακτηριστικό των γυναικών.

 

Η ανάγκη του Χ. να αποδείξει την αρρενοπώτητά του κάνοντας κάτι το οποίο δεν του άρεσε καθόλου, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς πολλές φορές οι άντρες μετρούν την “αξία” τους με βάση τον “ανδρισμό” τους, και πως αυτή η ανάγκη δρα αρνητικά και τοξικά προς την ψυχοσύνθεσή τους και την λειτουργία τους μέσα στην κοινωνία.