Η απόφαση μιας νέας μαμάς να επιστρέψει στη δουλειά μπορεί να βασίζεται σε διαφορετικούς παράγοντες και σε διαφορετικές ανάγκες, που φυσικά εξαρτώνται από την προσωπικότητα της μαμάς αλλά και τις ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής της καθεμίας. Αν εξετάζαμε όμως όλες αυτές τις ανάγκες προσεκτικά θα βλέπαμε ότι πηγάζουν από μία σημαντική πραγματικότητα: το γεγονός ότι η νέα μαμά πιστεύει ότι η ζωή με το μωρό έχει μπει πια σε μία τάξη και έτσι μπορεί να είναι πια συγχρόνως εξίσου παραγωγική και ως μαμά και ως εργαζόμενη.
Όλες οι νέες μαμάδες νιώθουν τον πρώτο καιρό που γεννιέται το παιδί την ευθύνη και την ανάγκη να το φροντίσουν, να είναι δίπλα του κάθε στιγμή. Όταν λοιπόν ωριμάσει μέσα της η σκέψη ότι το παιδί μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς τη συνεχή παρουσία της, ότι αρκεί δηλαδή η επίβλεψη, τότε θα πάρει την απόφαση επιστροφής.
Η χρονική στιγμή αυτής της απόφασης διαφέρει από γυναίκα σε γυναίκα και όπως είπαμε μπορεί να εκδηλώνεται μέσα από διαφορετικές ανάγκες, που ουσιαστικά είναι οι αφορμές αν μπορούσαμε να το θέσουμε σε σχέσης αφορμής και βαθύτερης ουσίας. Έτσι, μία μαμά μπορεί να νιώσει ότι πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά για το παιδί της. Για να του προσφέρει μια καλύτερη ζωή υλικά και οικονομικά. Άλλη μπορεί να νιώσει την ανάγκη να εκμεταλλευτεί τα προσόντα της, ένα πτυχίο που έχει, μία καριέρα που άφησε πίσω. Υπάρχουν περιπτώσεις νέων μαμάδων που αγαπούσαν πολύ τη δουλειά που έκαναν, που τους ικανοποιούσε και τους γέμιζε συναισθηματικά και οι οποίες πλήττουν στη ρουτίνα της εσωτερικότητας και του σπιτιού. Θα έχετε ακούσει συχνά νέες μαμάδες να παραδέχονται ότι κουράζονται περισσότερο στο σπίτι παρά στη δουλειά. Είναι γυναίκες που χρειάζονται τη δουλειά ως προσωπικό χρόνο, ως χρόνο ανανέωσης από τη ρουτίνα.
Συχνά, αυτή η ανάγκη της μαμάς να επιστρέψει στη δουλειά συνοδεύεται από τύψεις και ενοχές ως προς τον ρόλο της στο σπίτι, ως προς τη σχέση της με το παιδί. Αυτό που συμβαίνει είναι μια σύγκρουση αναγκών: από τη μία η ανάγκη να είναι η μαμά και να φροντίζει το παιδί και από την άλλη η ανάγκη να επιστρέψει στη δουλειά της. Είναι απόλυτα λογικά αυτά τα συναισθήματα (οι τύψεις και οι ενοχές) και προκειμένου να τα αποδεχτεί και να τα αντιμετωπίσει μια νέα μαμά πρέπει να σκεφτεί ότι το παιδί χρειάζεται μια χαρούμενη και ισορροπημένη μαμά, προκειμένου να είναι και λειτουργική στον ρόλο της. Αν είναι δυστυχισμένη, σίγουρα δεν μπορεί να αποδώσει ως μαμά στο σπίτι. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι δημιουργούνται και τα λεγόμενα απωθημένα, συναισθήματα ότι το παιδί είναι ένοχο για την κατάστασή της, ότι αυτό φταίει που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της, που σίγουρα μόνο κακό κάνουν. Άρα, θα το συνοψίσουμε ως εξής: χαρούμενη μαμά ίσον χαρούμενο παιδί!
