Γεννιόμαστε με την ανάγκη για σχέσεις. Όταν γεννιέται ένα μωρό κλαίει, γιατί βιώνει άγχος αφανισμού και την ανάγκη για ασφάλεια. Χρειάζεται να τραφεί βιολογικά και συναισθηματικά από κάποιον άνθρωπο πολύ κοντινό του, κυρίως από την μητέρα. Όταν λαμβάνει αγκαλιές ασφάλειας, μαθαίνει να μεγαλώνει και να συναναστρέφεται με ασφάλεια. Μέσα από αυτή τη ζέστη σχέση, θα μπορέσει να φτάσει στην αυτορρύθμιση. Η αυτορρύθμιση δεν είναι τίποτα άλλο, από αμοιβαίες αλληλεπιδράσεις που έχουν να κάνουν με αυτήν.
Αν η μητέρα είναι αρκετά αποδιοργανωμένη ως άτομο, το πιθανότερο είναι ότι θα δώσει πολλά στοιχεία παρόμοιων συμπεριφορών και στο παιδί της. Δεν είναι μόνο η μητέρα που έχει μια γραμμική σχέση με το παιδί, άλλα αποτελεί σημαντικό παράγοντα, ώστε να μπορέσει να φτάσει το παιδί στην αυτορρύθμιση. Υπάρχει μια ετερορύθμιση στην αρχή και όσο πιο συγκροτημένη και λειτουργική είναι από την μεριά της η μητέρα, (όχι άκαμπτη και αυστηρή), τόσο πιο εύκολα θα αντιγράψει το παιδί την συμπεριφορά και τα συναισθήματα αυτά και θα μάθει να αυτορυθμίζεται, να έχει ομαλή ανάπτυξη και να κοινωνικοποιείται. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνο στα βρέφη, αλλά και στα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας, όπου τα παιδιά είναι εύθραυστοι δέκτες. Άρα η αυτορυθμιση του παιδιού, ξεκινάει από τη σχέση με τον σημαντικό άλλο. (μητέρα, πατέρας, παιδαγωγοί, δάσκαλοι).
Ξεκινάμε τη ζωή μας με έναν ομαλό αυτισμό: δηλαδή με την δυσκολία να κάνουμε αλληλεπίδραση. Η απόλυτη ανάγκη μας είναι να καλύψουμε τις ανάγκες μας για επιβίωση σωματική και ψυχική, από ένα σημαντικό πρόσωπο. Σιγά σιγά, το βρέφος μέσα στο πρώτο πεντάμηνο της ζωής του, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι υπάρχει μια εξωτερική πηγή που του δίνει. Μέχρι τότε, νομίζει ότι είναι ένα όλο με αυτόν που το ταΐζει. Από τον 5ο μήνα και μετά, αρχίζει σιγά σιγά να ωριμάζει, έτσι ώστε να έχει την ανάγκη της ατομικότητας. Καλείται να χτίζει μέσα από την καθημερινή πρακτική την διαφοροποίηση του. Ενώ κατανοεί ότι είναι ξεχωριστό άτομο από αυτόν που το φροντίζει, συνεχίζει να ζητάει συναισθηματική ανατροφοδότηση.
Αν η μητέρα ανταποκρίνεται με ευστοχία στις ανάγκες του, αν οι γονείς είναι διαθέσιμοι και ακούν με προσοχή τι ζητάει, αν λαμβάνει τα μηνύματα του, τις δυσκολίες του, τις εσωτερικές συγκρούσεις του και το στηρίζει στην επίλυση αυτών με ήρεμο τρόπο, οδηγώντας το σε δρόμους εμπιστοσύνης,τότε εκείνο αισθάνεται σημαντικό, παντοδύναμο, χτίζει ασφαλή εαυτό, νιώθει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και επενδύει σε ανοίγματα σε προσωπικά και επαγγελματικά ζητήματα.
Επίσης, μεγαλώνοντας, αναλαμβάνει πιο εύκολα την ευθύνη του εαυτού του, της ζωής του με μια θετική εξέλιξη και συνέχεια, τόσο για την ίδια την προσωπικότητα του, όσο και για τις σχέσεις με τους γύρω του. Διαθέτει εσωτερική συγκρότηση, ξέρει ποιος / ποια είναι, που πάει και έχει πίστη στις δυνάμεις και στις ικανότητες του.
