Ο εθισμός στο διαδίκτυο σύμφωνα με την Συστημική Οικογενειακή προσέγγιση, γίνεται αντιληπτός ως ένα σύμπτωμα το οποίο εκδηλώνει τη δυσλειτουργία του συστήματος στο οποίο ανήκει ο χρήστης. Συνδέεται με τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα στην οικογένεια η σε άλλα συστήματά (πχ. σχολείο, πανεπιστήμιο, εργασία), στα οποία αποτελεί μέρος και αλληλεπηρεάζεται. Έτσι το πρόβλημα μοιάζει να είναι η κορυφή του παγόβουνου και απαιτεί περισσότερη εμβάθυνση για κατανόηση της κατάστασης και της αλλαγής της.
Η απομόνωση που βιώνει ένας έφηβος κλεισμένος στο δωμάτιο του, ίσως αποτελεί ένα σιωπηλό μήνυμα των αδιεξόδων και της μοναξιάς του προς τους υπόλοιπους ενοίκους του σπιτιού, κυρίως τους γονείς, το οποίο μήνυμα χρειάζεται να αποκρυπτογραφηθεί, να συζητηθεί ανοιχτά, να συμμετέχουν ενεργά σε αυτό που συμβαίνει στην οικογένεια τους.
Η θεραπευτική δουλειά μου ως συστημική οικογενειακή θεραπεύτρια, δεν περιορίζεται στο σύμπτωμα που φέρνει κάποιος, αλλά επεκτείνεται και σε διάφορα άλλα κομμάτια, τα οποία πιθανά να είναι στην αφάνεια και μοιάζει να επιδρούν σημαντικά στη διατήρηση του προβλήματος. Δουλεύοντας με εφήβους τα τελευταία δέκα χρόνια, έχω παρατηρήσει ότι πίσω από το πρόβλημα / σύμπτωμα το οποίο εκδηλώνει ένας νέος (όπως παραβατική συμπεριφορά, χρήση ουσιών,σοβαρά θέματα υγείας, δυσκολίες στη διαχείριση άγχους, κατάθλιψη), υπάρχει μια έκκληση για βοήθεια, καθώς είναι εγκλωβισμένος σε δυσλειτουργικές οικογενειακές σχέσεις που χαρακτηρίζονται από έλλειψη επικοινωνίας και συναισθηματικής εγγύτητας. Βλέποντας τον εθισμό ως καμπανάκι που χτυπάει για να δηλώσει ότι οι σχέσεις του οικογενειακού συστήματος βρίσκονται σε κρίση και χρειάζονται φροντίδα.
Ένας πατέρας με επισκέφθηκε γεμάτος αγωνία για την απόσυρση του γιου του από τις σπουδές, τα ενδιαφέροντα του και τους φίλους, λόγω της εμμονικής του ενασχόλησης με το διαδίκτυο. Μέσα από τις συνεδρίες, ξετυλίχθηκαν σταδιακά οι σχέσεις των μελών της οικογένειας, φωτίζοντας παράλληλα κάποιες αθέατες, αλλά υπαρκτές πλευρές του οικογενειακού συστήματος, ενώ αναδύθηκαν κάποια σοβαρά προβλήματα στη σχέση του ζευγαριού, τα οποία διατάρασσαν το συναισθηματικό κλίμα της οικογένειας.
Οι απόμακρες σχέσεις των γονιών επηρέαζαν αρνητικά το γιο, ο οποίος πήρε το ρόλο να σώσει το γάμο των γονιών του, θυσιάζοντας ο ίδιος την προσωπική του πρόοδο και εξέλιξη. Ο πατέρας, όντας δυσκολευόμενος να πλησιάσει το γιο του, μη γνωρίζοντας το πως να συνδεθεί μαζί του, χρησιμοποιούσε τρόπους που περισσότερο έμοιαζαν να τον απομακρύνουν, πάρα να τον φέρνουν κοντά του. Διερευνώντας τη σχέση αυτή, μέσα στη θεραπευτική διαδικασία, ανασύρονται μνήμες από το παρελθόν της δίκης του σχέσεις με τον πατέρα του, όταν εκείνος ήταν νέος.
Οι συνδέσεις και οι συνειδητοποιήσεις που έκανε για τον εαυτό του, τον βοήθησαν να καταλάβει ότι η απόμακρη σχέση που είχε με τον δικό του πατέρα, αναπαράγονταν στην τωρινή σχέση με το γιο του. Αποσυνδεδεμένος συναισθηματικά ο πατέρας από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του, τη γυναίκα και το παιδί του, καθρέφτισα τον εαυτό του στην απομόνωση του γιου του.
Μεσα στη θεραπευτική διαδικασία, αναγνώρισε στον εαυτό του την συναισθηματική ανάγκη για ζεστασιά και επικοινωνία, την οποία κάπως στερήθηκε στην πατρική οικογένεια του και βρήκε τη δυναμη να χτυπήσει την κλειστή πορτα του δωματίου του γιου του, προσκαλώντας τον για ενα νέο ξεκίνημα, για επαναπροσδιορισμό της σχέσης τους και για αληθινά μοιρασματα. Αυτη η αλλαγή του, κινητοποίησε ολόκληρο το οικογενειακό σύστημα, ο γιος βγήκε απο το δωμάτιο του, καταπιάστηκε πάλι με τα όμορφα της ζωής, αφού πλέον δεν χρειαζόταν να μένει στο σπίτι κλεισμένος για να διατηρεί την ισορροπία του συστήματος
