Προς το παρόν, τα πράγματα παραμένουν μάλλον φυσιολογικά-ελάχιστες υποκουλτούρες θίγονται. Καθώς όμως οι τεχνολογίες του κοινωνικού κορεσμού θα επεκτείνονται, οι παραδοσιακές νοοτροπίες και τα σχετικά πρότυπα ζωής θα υποχωρήσουν ήσυχα στο παρελθόν. Το ερώτημα είναι αν μπορεί κανείς να «κάνει κάτι» για να σταματήσει αυτή την διαδικασία. Οι άνθρωποι μπορούν να αναπτύξουν ένα πολύ ισχυρό αίσθημα αλληλεγγύης με τρομερό αντίκτυπο, χωρίς όμως να ήμαστε σίγουροι ότι οι προτροπές για αμυντική δράση θα είναι αποτελεσματικές, καθώς δεν φαίνεται να διαθέτουμε τα απαραίτητα αποθέματα για αυτό.
Οι τεχνολογίες που προωθούν τον μεταμοντέρνο πλουραλισμό, λοιπόν, υπονομεύουν τις δυνατότητες αυτών των αποθεμάτων να εδραιώσουν πολιτισμικές μεθόδους κατανόησης και δράσης. Έτσι λοιπόν, λέει ότι οι φυσιολογικοί τρόποι συσχέτισης του επίδοξου ηγέτη αντικαθίστανται με τεχνικές αποτελεσματικής επικοινωνίας και ότι καθώς οι φυσικές συνήθειες της έκφρασης αντικαθίστανται από τις απαιτήσεις για αποτελεσματική παρουσίαση, η ειλικρινής παρουσία εξαφανίζεται. Δεν είναι το άτομο που μιλάει αλλά οι ομάδες που συσκέπτονται ένα βήμα παρά πέρα.
Αν λοιπόν η νέα μορφή ηγεσίας δεν μπορεί να αντισταθεί στη διάλυση των παραδόσεων τότε μία άλλη πηγή αντίστασης θα μπορούσε να αναζητηθεί από τους ίδιους μας τους εαυτούς, τις δικές μας παραδοσιακές αξίες και πεποιθήσεις, την έμφυτη ικανότητά μας για καθαρή λογική. Σε αυτό όμως υπάρχει και μια σημαντική δυσκολία καθώς η ρομαντική και η νεωτερική παράδοση είναι ανίκανες να οργανώσουν την άμυνά τους, επειδή έχουν εμπλακεί σε αμοιβαία αντιπαράθεση. Σε ζητήματα εσωτερικών αποθεμάτων, ο ρομαντισμός και ο μοντερνισμός συγκρούονται σε σημείο που φτάνουν σε αδιέξοδο. Ο ρομαντισμός δηλαδή, προβάλλει αξίες δίχως λογική εξήγηση και ο μοντερνισμός παρέχει λογική δίχως κατεύθυνση. Οι αξίες και η λογική κατάφεραν να εξουδετερώσουν η μία την άλλη, με αποτέλεσμα να είναι ανίκανες να αντισταθούν στον μεταμοντέρνο πλουραλισμό.
Εφόσον, λοιπόν, η ισχυρή ηγεσία και τα εσωτερικά αποθέματα αποδεικνύονται ανίκανα να στηρίξουν τις παραδόσεις, οι ελπίδες στρέφονται προς τις κοινότητες με τις διαπροσωπικές σχέσεις, όπου η συνοχή και η συνέπεια είναι στοιχεία της καθημερινότητας. Δυστυχώς όμως η τεχνολογική εξέλιξη κλόνισε τις ισχυρές και ανθεκτικές παραδοσιακές κοινότητες.
Έτσι σήμερα διακρίνουμε λέει ο Gergen, τρεις μορφές κοινότητας:
- Την πρώτη την ονομάζει «Κοινότητα Κολλάζ», όπου η ομοιογένεια των προσώπων ζωής παραχωρεί την θέση της σε ένα πλήθος διαφορετικών τρόπων ζωής, καθώς οι δυνατότητες για μετακίνηση αυξάνονται συνεχώς.
- Η δεύτερη είναι η «Χάρτινη Κοινότητα» στην οποία διατηρούνται τα στοιχεία διαπροσωπικής αλληλεξάρτησης, αλλά απουσιάζουν τα σώματα αυτών που συμμετέχουν, καθώς για παράδειγμα μπορεί ένα άτομο να διαμένει κάπου και να εργάζεται κάπου αλλού.
- Η τρίτη τέλος είναι η «Συμβολική Κοινότητα», στην οποία τα μέλη της διακρίνονται από μία ικανότητα για συμβολική ανταλλαγή-λέξεων, εικόνων, πληροφοριών-μέσω κυρίως των ηλεκτρονικών μέσων χωρίς να αποτελούν πια κριτήρια η φυσική αμεσότητα και η γεωγραφική εγγύτητα. Έτσι λοιπόν οι κοινότητες δεν μπορούν να αντισταθούν στον μεταμοντέρνο πλουραλισμό καθώς δεν έχουν πια ομοιογένεια πεποιθήσεων και επαναλαμβανόμενη διαπροσωπική ενίσχυση.
‘Ενα άλλο στοιχείο που θα μπορούσε να είναι αρωγός στην διατήρηση των παραδόσεων, είναι η ανάγκη για ειλικρίνεια τόσο δική μας, όσο και αυτών που μας καθοδηγούν. Αδιόρατες όμως δυνάμεις μειώνουν τόσο την γενικευμένη άσκηση ειλικρίνειας, όσο και την εμπιστοσύνη του κοινού στην ίδια έννοια. Όταν ο εαυτός είναι πολλαπλά εποικισμένος και φιλοξενεί μέσα του άπειρες ιστορικές και πολιτισμικές απόψεις καμία εκδήλωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αληθινή. Μπορεί δηλαδή κάποιος να δηλώσει «είμαι ειλικρινής», αλλά αυτό δεν αποτελεί αντανάκλαση μιας νοητικής κατάστασης αλλά μια κατάσταση συσχέτισης.
Καθώς επίσης η κατάσταση κοινωνικού κορεσμού εντείνεται, κάθε μορφή σχέσης απαιτεί μια εκδήλωση αφοσίωσης και έτσι κάθε αξιολόγηση της ειλικρίνειας γίνεται με φόντο ένα πλήθος ανταγωνιστικών λύσεων. Καθώς η αναζήτηση της ειλικρίνειας χάνει τη ζωτικότητα της, η προσπάθεια να ήμαστε ειλικρινείς στερεί την ειλικρίνεια από τον ίδιο της τον εαυτό.
Έτσι, λοιπόν, περνάμε από το πάθος στην παράσταση, γεγονός που είναι εμφανές και στα διάφορα κοινωνικά κινήματα. Προκάλεσαν ενθουσιασμό στους οπαδούς τους αλλά με τη εμφάνιση της τεχνολογίας προσφέρθηκε από τη μία μια τεράστια ρητορική δύναμη σε αυτά που μπορούσαν να πολλαπλασιάσουν τους οπαδούς τους. Από την άλλη όμως υπονομεύτηκε η αίσθηση της ειλικρίνειας μεταξύ των μελών τους και χάθηκε η αυθεντικότητά τους.
Ο κοινωνικός κορεσμός προβάλλει εμπόδια στην πορεία προς έναν κυριολεκτικό εαυτό, καθώς ο καθένας μπορεί να αντλήσει στοιχεία από μία πληθώρα εφήμερων εικόνων και οι δυνατότητες για δράση είναι τεράστιες. Οι πράξεις μας κατακλύζονται με την αίσθηση του μεταφορικού και εμείς οι ίδιοι χάνουμε την ικανότητα να ξεχωρίσουμε το γνήσιο από το πλαστό. Οι υπάρχουσες τεχνολογίες μετατρέπουν τις ειλικρινείς πράξεις σε υπολογισμένες παραστάσεις και επειδή έχουμε κορεστεί από εικόνες δέσμευσης οι απόπειρες για ανανέωση μετατρέπονται σε μεταφορικές εκδηλώσεις.
