Κατά τους Αβραμίκα, Λαφαζάνη, Στεφανούδη (2013), ο όρος παιδική κακοποίηση αναφέρεται σε κάθε πράξη ή παράλειψη, η οποία θέτει σε κίνδυνο τη σωματική και συναισθηματική υγεία και ανάπτυξη του παιδιού.
Κανείς δεν θα μπορούσε να πει με ακρίβεια την πραγματική συχνότητα της παιδικής κακοποίησης, καθώς συνήθως συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες και κατά ειρωνεία στο υποτιθέμενο ως ασφαλές μέρος που λέγεται σπίτι (Παπαστεφανάκης & Φλουρή, 2008). 
Παιδική σωματική κακοποίηση είναι κάθε σωματική βλάβη που προκαλείται σε παιδί και δεν οφείλεται σε ατύχημα. Ακόμη κι αν οι ενέργειες του φροντιστή μπορεί να μην είχαν ως σκοπό να βλάψουν το παιδί, εφόσον ήταν εσκεμμένες, θεωρείται κακοποίηση.
Σωματική τιμωρία είναι η χρήση σωματικής δύναμης για την πρόκληση σωματικού πόνου (όχι τραυματισμού), με στόχο τη συμμόρφωση ή τον έλεγχο. Ωστόσο, η γραμμή μεταξύ σωματικής τιμωρίας και σωματικής κακοποίησης μπορεί να είναι πολύ λεπτή. Η σωματική τιμωρία μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο και να γίνει σωματική κακοποίηση.
Οι γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση ως παιδιά έχουν αυξημένες πιθανότητες να νιώθουν ενοχή, να φοβούνται την εγγύτητα στις σχέσεις τους και να έχουν μειωμένη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους (Messman-Moore & Long, 2003).
Τα άτομα αυτά συχνά στην ενήλικη ζωή τους έχουν συναισθηματικά προβλήματα, ελλιπή αντίληψη των αναγκών τους και θέματα ανασφαλούς προσκόλλησης στις σχέσεις τους (Χατζηνεωφύτου, 2001). Στην κακοποίηση οι σχέσεις εμπιστοσύνης που υπάρχουν ανάμεσα στο παιδί και το γονιό καταστρέφονται και δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη στον εαυτό και στις ικανότητές του. Συχνά άγεται και φέρεται με βάση τα θέλω και τις ανάγκες των γύρω του, μην έχοντας χώρο να χτίσει δικό του εαυτό με δικά του θέλω, όνειρα, ανάγκες.
