Στις συγχωνευμένες οικογένειες, το κάθε μέλος αναμιγνύεται στη ζωή των άλλων μελών. Ενώ οι οικογένειες αυτές είναι υποστηρικτικές απέναντι στα μέλη τους, ταυτόχρονα καθιστούν αδύνατη την αυτονομία τους. Η αναμενόμενη ανάγκη για αυτονομία και ανεξαρτησία της έφηβης κόρης, συνιστά απειλή για την οικογένεια. Τα συμπτώματα της βουλιμίας ή της ανορεξίας εκφράζουν τόσο την προσπάθεια για ανεξαρτησία όσο και τα προβληματικά οικογενειακά δυναμικά. Πολύ συχνά οι γονείς είναι αυταρχικοί και ελέγχουν πολύ το παιδί και η διαταραχή πρόσληψης τροφής είναι μια αντίδραση προς τους γονείς, δηλαδή τα συμπτώματα χρησιμοποιούνται ως μέσα επιβολής.
Συχνά επίσης υπάρχει κάποια έμμεση σύγκρουση ή κάποιο πρόβλημα μεταξύ των γονέων, το οποίο δεν εκφράζεται. Το παιδί διαισθανόμενο το πρόβλημα θυσιάζεται αναπτύσσοντας τα συμπτώματα διαταραχής και επιτέλους γίνεται το επίκεντρο της προσοχής των γονέων, προκειμένου να μην ασχολούνται με το πρόβλημα τους και να ενωθούν να βοηθήσουν το παιδί.
Στη θεραπεία γίνεται παρέμβαση σε όλη την οικογένεια με στόχο την αλλαγή των προβληματικών δομών και δυναμικών της. Η διαμόρφωση ορίων και η αποδόμηση απρόσφορων συμμαχιών είναι απαραίτητη. Άλλος ένας στόχος είναι η εξομάλυνση επιθετικών σκέψεων και πράξεων του κάθε μέλους προς τον εαυτό και τους άλλους και κυρίως προς το παιδί.
