Βιώνουν ποτέ τα άτομα ασυνέπειες ή κάποια έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στον εαυτό τους και στην εμπειρία; Αν ναι, πώς λειτουργούν προκειμένου να διατηρήσουν τη συνέπεια και τη συμφωνία; Βιώνουμε μια κατάσταση ασυμφωνίας (incongruence) όταν υπάρχει διάσταση ανάμεσα στην αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας και στην πραγματικότητα. Αν πιστεύετε, λόγου χάρη ότι δεν γνωρίζετε τι θα πει μίσος κι όμως αισθάνεστε μίσος, τότε βρίσκεστε σε μια κατάσταση ασυμφωνίας. Η ασυμφωνία είναι μια κατάσταση έντασης και εσωτερικής σύγχυσης.
Όταν υπάρχει χωρίς να γίνεται αντιληπτή από το άτομο, τότε αυτό είναι επιρρεπές στο άγχος. Το άγχος έρχεται σαν αποτέλεσμα της διάστασης ανάμεσα στην εμπειρία και την αντίληψη για τον εαυτό μας. Και πάλι το πρόσωπο που έχει σχηματίσει για τον εαυτό του την ιδέα ότι δεν μισεί ποτέ κανέναν, θα αισθάνεται μεγάλο άγχος κάθε φορά που βιώνει οποιουδήποτε βαθμό μίσος.
Ως επί το πλείστον έχουμε επίγνωση των βιωμάτων μας και τα αφήνουμε να περνούν στο χώρο της συνείδησης. Είναι όμως δυνατόν να αντιλαμβανόμαστε μια εμπειρία ως απειλητική, συγκρουόμενη με την αυτοαντίληψη μας και να μην της επιτρέπουμε να γίνει συνειδητή. Μέσα από τη διαδικασία της υπο-αντίληψης (subception), μπορούμε να έχουμε επίγνωση μιας εμπειρίας που δε συμφωνεί με την αυτοαντίληψη πριν αυτή περάσει στη συνείδηση. Η απάντηση στην απειλή μέσω της αποδοχής βιωμάτων αντίθετων προς τον εαυτό μας συνιστά την άμυνα. Έτσι τηρούμε αμυντική στάση και προσπαθούμε να αρνηθούμε στις εμπειρίες για τις οποίες έχουμε την αμυδρή διαίσθηση ότι δεν συμφωνούν με τη δομή του εαυτού μας να περάσουν στη συνείδηση.
Δύο διαδικασίες άμυνας είναι η διαστρέβλωση και η άρνηση. Η άρνηση εξυπηρετεί την προστασία της δομής του εαυτού μας από την απειλή με την απαγόρευση της συνειδητής έκφρασης. Η διαστρέβλωση επιτρέπει στην εμπειρία να γίνει συνειδητή αλλά με μια μορφή σύμφωνη προς τον εαυτό μας.
Με άλλα λόγια, το κλειδί είναι η σχέση ανάμεσα στην εμπειρία και στην αυτοαντίληψη.
