Αρκετές μελέτες στηρίζουν την άποψη ότι το άτομο προσπαθεί να συμπεριφερθεί σύμφωνα με την αυτοαντίληψη του και ότι συχνά παραβλέπει η αρνείται τις εμπειρίες που δε συμφωνούν με αυτήν.
Η ανάγκη για θετική αναγνώριση περιλαμβάνει στάσεις όπως τρυφερότητα, συμπάθεια, σεβασμό,συμπόνοια και αποδοχή και τη βλέπουμε στην ανάγκη του βρέφους για αγάπη και στοργή.
Αν οι γονείς δώσουν στο παιδί απεριόριστη θετική αναγνώριση, αν το παιδί αισθάνεται ότι επιβραβεύεται από τους γονείς, τότε δεν υπάρχει ανάγκη να αρνηθεί τις εμπειρίες. 
Αντίθετα, αν οι γονείς παρέχουν θετική αναγνώριση υπό όρους, τότε το παιδί θα υποχρεωθεί να παραβλέπει τις ίδιες τις εμπειρίες του, κάθε φορά που έρχονται σε σύγκρουση με την αυτοαντιληψη του. Παραδείγματος χάρη, αν το παιδί αισθάνεται οτι θα εισπράξει αγάπη (θετική αναγνώριση) μόνο αν τρέφει συναισθήματα αγάπης, θα αρνηθεί κάθε συναίσθημα μίσους και θα παλέψει να διατηρήσει μια φιλόστοργη εικόνα του εαυτού του. Σ αυτή την περίπτωση, το αίσθημα του μίσους όχι μόνο είναι ασύμφωνο με την αυτοαντιληψη, αλλά απειλεί και το παιδί με την απώλεια της θετικής αναγνώρισης. Έτσι η επιβολή αξιολογικών όρων στο παιδί οδηγεί στην άρνηση των βιωμάτων, στη ρήξη με τον εαυτό του. Οι ρίζες της ανακρίβειας στην αυτοαντιληψη, οι ρίζες της σύγκρουσης της εμπειρίας του ατόμου με την αυτοαντιληψη του βρίσκονται από την προσπάθεια του ατόμου να κρατήσει την αγάπη των άλλων.
Το άτομο είναι δραστήριο και προσπαθεί για την αυτοπραγμάτωση του. Μέσα στο πλαίσιο της πορείας αυτοπραγμάτωσης, ζητούμε να διατηρήσουμε μια συμφωνία ανάμεσα στον εαυτό μας και την εμπειρία. Εξαιτίας, όμως των προηγούμενων εμπειριών με την υπό όρους θετική αναγνώριση, μπορεί να αρνούμαστε η να παραποιούμε τις εμπειρίες που απειλούν το σύστημα του εαυτού μας.
Στο πλαίσιο της ψυχοθεραπείας δίδεται η απαραίτητη στήριξη και καθοδήγηση για να βρει το άτομο το δρόμο του και να πορεύεται με χαρά και γαλήνη, με σεβασμό και χωρίς παραβιάσεις.
