Οι αναπτυξιακές δυνάμεις υπάρχουν σε όλα τα άτομα. Η φυσική διαδικασία ανάπτυξης του οργανισμού οδηγεί σε μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, διεύρυνση, αυξανόμενη αυτονομία, μεγαλύτερη κοιωνικοποίηση – με ένα λόγο, στην αυτοπραγμάτωση. Ο εαυτός μας συνιστά ξεχωριστό κομμάτι του φαινομενικού πεδίου και με το χρόνο γίνεται όλο και πιο σύνθετος. Καθώς αναδύεται, το άτομο αναπτύσσει την ανάγκη για θετική αναγνώριση. Αν η ανάγκη θετικής αναγνώρισης από τους άλλους αποκτήσει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από την επαφή του ατόμου με τα συναισθήματά του, τότε το άτομο θα απομακρύνει διάφορες εμπειρίες από το χώρο της συνείδησης και θα απομείνει σε και κατάσταση ασυμφωνίας.
Η υγιής ανάπτυξη του εαυτού μας συντελείται μέσα σε κλίμα όπου το παιδί μπορεί να βιώσει πλήρως, να αποδεχθεί τον εαυτό του και να γίνει αποδεκτό από τους γονείς του, ακόμη και αν εκείνοι δεν εγκρίνουν κάποιους τύπους συμπεριφοράς.
Πρόκειται για τη διαφορά ανάμεσα στο γονέα που λέει “δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις” και σε εκείνον που λέει “δεν μου αρέσεις εσύ”. Στη πρώτη περίπτωση, ο γονιός αποδέχεται το παιδί αλλά δεν εγκρίνει τη συμπεριφορά του. Το αντίθετο συμβαίνει, όταν ο γονιός λέει στο παιδί, είτε με λόγια η με έμμεσο τρόπο, οτι η συμπεριφορά του είναι κακή και οι το ίδιο το παιδί είναι κακό. Τότε το παιδί νιώθει οτι η αναγνώριση ορισμένων συναισθημάτων θα ήταν ασυνεπής με την εικόνα που έχει σχηματίσει για τον εαυτό του, του παιδιού που αγαπιέται η είναι άξιο να αγαπηθεί, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε άρνηση και διαστρέβλωση αυτών των συναισθημάτων.
