Μια θεραπευόμενη μου, μαμά ενός δίχρονου παιδιου που βιώνει εσωτερική αναστάτωση με αυτό το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού της, ζήτησε τη βοήθεια μου για να το αντιμετωπίσει όσο μπορεί καλύτερα.
Αυτό το άρθρο είναι γραμμένο για τις μαμάδες δίχρονου παιδιού:
Η απογοήτευση, ο θυμός και κάποια περιστασιακά ξεσπάσματα θεωρούνται αναπόφευκτα για ένα δίχρονο νήπιο. Ως γονέας, θα πρέπει να επιτρέπετε στο παιδί σας να εκδηλώνει τα συναισθήματα του, αλλά, ταυτόχρονα, προσπαθήστε να το βοηθάτε να μην εκδηλώνει το θυμό του με βίαιη ή υπερβολικά επιθετική συμπεριφορά.
Όταν βλέπετε οτι το “θερμόμετρο” ανεβαίνει, προσπαθήστε να στρέψετε την ενέργεια και την προσοχή του σε μια νέα πιο αποδεκτή δραστηριότητα.
Αν δεν μπορείτε να το αποτρέψετε, αγνοήστε το. Κάθε φορά που αντιδράτε – με οποιονδήποτε τρόπο – σε κάποιο από τα ξεσπάσματα του, στην πραγματικότητα επιβραβεύετε την αρνητική συμπεριφορά του με επιπλέον προσοχή. Ακόμη και το μάλωμα, οι συνέπειες, η τιμωρία, ή η προσπάθεια να το λογικεύσετε, ενδεχομένως το ενθαρρύνει να αντιδρά εντονότερα.
Αν βρίσκεστε σε δημόσιο χώρο, όπου η συμπεριφορά του σας φέρνει σε δύσκολη θέση, απλώς απομακρύνετε το χωρίς κουβέντες ή φασαρία. Περιμένετε μέχρις ότου ηρεμήσει εντελώς πριν επιστρέψετε ή συνεχίσετε τις δραστηριότητες σας.
Αν ξεσπά το θυμό του χτυπώντας, δαγκώνοντας ή με άλλες δυνητικά επικίνδυνες εκδηλώσεις, δεν μπορείτε να το αγνοήσετε. Πάντως μια υπέρ-αντίδραση εκ μέρους σας δεν θα το βοηθήσει. Αντ’ αυτού, πείτε του άμεσα και ξεκάθαρα οτι δεν μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι. Θα βοηθήσει να καθίσει κάπου μόνο του για λίγα λεπτά. Δεν μπορεί να καταλάβει περιπλοκες εξηγήσεις, γι αυτό μην προσπαθήσετε να επιχειρηματολογησετε. Απλώς βεβαιωθείτε οτι το βοηθάτε να καταλαβαίνει ποιό είναι το λάθος στη συμπεριφορά του την εκάστοτε φορά και θεστε την ανάλογη συνέπεια εκείνη τη στιγμή κι όχι αργότερα.
Μην χρησιμοποιείτε σωματική βία για να πειθαρχήσετε το παιδί σας. Εάν το κάνετε, μαθαίνει και δέχεται οτι η επιθετικότητα είναι αποδεκτός τρόπος συμπεριφοράς οταν κάτι το ενοχλεί. Επίσης προετοιμάζεται και μαθαίνει να επιλυει τα θέματα του αργότερα με επιθετικότητα, ή/και να δέχεται επιθετικότητα από άλλους στη ζωή του.
Να ελέγχετε πάντα τα προγράμματα στην τηλεόραση και στον υπολογιστή που παρακολουθεί το παιδί. Τα βίαια προγράμματα τηλεόρασης κάνουν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας πιο επιθετικά.
