Ανακαλύπτω πως πολλά άτομα διαμόρφωσαν τους εαυτούς τους, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν άλλους. Ωστόσο όταν είναι ελεύθεροι, απομακρύνονται από αυτό το επιβαλλόμενο πρότυπο. Έτσι, ένας επαγγελματίας, ρίχνοντας μια νοερή ματιά στη διαδικασία μέσα από την οποία πέρασε, γράφει προς το τέλος της θεραπείας του:
“Τελικά ένιωσα πως απλά έπρεπε να ξεκινήσω να κάνω αυτά που εγώ ήθελα να κάνω, όχι αυτά που νόμιζα πως θα έπρεπε να κάνω και ανεξάρτητα από αυτά που άλλοι άνθρωποι πιστεύουν πως πρέπει να κάνω. Αυτό φέρνει εντελώς τα πάνω κάτω σε ολόκληρη τη ζωή μου. Πάντα ένιωθα πως έπρεπε να κάνω πράγματα, γιατί οι άλλοι τα περίμεναν από μένα, ή το πιο σημαντικό, να κάνω τους ανθρώπους να με συμπαθήσουν. Αμάν πια! Νομίζω πως από δω και στο εξής θα είμαι απλά αυτός που είμαι”.
Με κάπως αρνητικό τρόπο, οι άνθρωποι καθορίζουν το στόχο, τους σκοπούς τους, ανακαλύπτοντας μέσα από την ελευθερία και την ανασφάλεια μιας θεραπευτικής σχέσης με κατανόηση, κάποιες κατευθύνσεις, προς τις οποίες δεν επιθυμούν να πορευτούν. Προτιμούν να μην κρύβονται και να μην κρύβουν τα συναισθήματα που νιώθουν από τον εαυτό τους ή ακόμα από κάποια άλλα πρόσωπα, σημαντικά για εκείνους. Δεν επιθυμούν να είναι αυτό που “οφείλουν” να είναι, ανεξάρτητα με το αν αυτή η προστακτική τέθηκε από τους γονείς ή από την κουλτούρα, ανεξάρτητα με το αν η ερμηνεία της είναι αρνητική η θετική. Σταματούν να πλάθουν τους εαυτούς και τη συμπεριφορά τους σύμφωνα με ένα καλούπι, που θα ήταν απλώς ευχάριστο στους άλλους. Με άλλα λόγια δεν επιθυμούν να είναι οτιδήποτε τεχνητό, οτιδήποτε επιβεβλημένο, οτιδήποτε ορίζεται από τον εξωτερικό περίγυρο.
Αντιλαμβάνονται μέσα στη θεραπευτική διαδικασία οτι δεν επιθυμούν και δεν εκτιμούν τέτοιου είδους σκοπούς ή στόχους, αν και είναι πιθανό να έχουν ζήσει σύμφωνα με αυτούς , όλη τη μέχρι τώρα ζωή τους.
