Είναι πολύ σημαντική η διαδικασία της πολυπλοκότητας. Ένας από τους συμβούλους μου, που έχει βοηθηθεί παρά πολύ από την ψυχοθεραπεία, ήρθε πρόσφατα για να συζητήσει μαζί μου τη σχέση του με έναν πολύ δύσκολο και διαταραγμένο θεραπευόμενό του. Μου προκάλεσε ενδιαφέρον το γεγονός οτι δεν ήθελε να συζητήσει για τον ίδιο τον θεραπευόμενο, εκτός από πολύ σύντομες αναφορές. Ήθελε κυρίως να σιγουρευτεί για τον εαυτό του, οτι είχε πλήρη συνείδηση της πολυπλοκότητας των δικών του συναισθημάτων μέσα στη θεραπευτική σχέση – τα θερμά συναισθήματα προς το θεραπευόμενο, την περιστασιακή απογοήτευση και ενόχληση του, τη φιλική του ματιά προς την ευτυχία του θεραπευομενου, ένα βαθμό φόβου και ανησυχίας αν τον στηρίζει όπως χρειάζεται και αν έχει διερευνήσει καλά πιθανή ψυχοπαθολογία και μήπως δεν θα έχει καλή κατάληξη η θεραπεία του.
Συνειδητοποίησα πως η συνολική στάση που κρατούσε ήταν οτι όλα θα πήγαιναν καλά, με την προϋπόθεση να μπορούσε να αποτελέσει ο ίδιος με ανοιχτό και διαυγή τρόπο, όλα του τα συμπλέγματα και τα εναλλασσόμενα και πολλές φορές αντιφατικά του συναισθήματα μέσα στη θεραπευτική σχέση. Αν ωστόσο αποτελούσε ένα κομμάτι των συναισθημάτων του και ένα άλλο κομμάτι ήταν προσωπείο ή άμυνα, τότε ήταν σίγουρος οτι η θεραπευτική σχέση δεν θα ήταν καλή. Θεωρώ πως αυτή η επιθυμία να είναι κανείς όλος του ο εαυτός κάθε στιγμή, όλος ο πλούτος και η πολυπλοκότητα, χωρίς να κρύβει η να φοβάται τίποτα, αυτο αποτελεί κοινή επιθυμία γι αυτούς που παρουσιάζουν έντονη δράση κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Δεν χρειάζεται να πω πως αυτός είναι ένας δύσκολος και με την απόλυτη έννοια του ένας ακατόρθωτος στόχος. Παρ’ όλα αυτά, μια από τις πιο ευδιάκριτες τάσεις των θεραπευόμενων είναι να κινούνται, με στόχο να γίνουν όλη η πολυπλοκότητα του εναλλασόμενου εαυτού τους, σε κάθε σημαντική στιγμή.
