Στην αφοσίωση, από την μια πλευρά απομακρύνομαι από τον εαυτό μου. Ελευθερώνω κάτι μέσα μου. Από την άλλη πλευρά, κατευθύνομαι σε κάτι. Του παραδίδομαι, έτσι ώστε να μην ανήκω πλέον στον εαυτό μου αλλά σε εκείνο, στο οποίο αφοσιώνομαι.
Η αφοσίωση ξεκινά όταν μας καταλαμβάνει μια κίνηση, η οποία μας ελκύει και μας εστιάζει. Ελευθερωνόμαστε στη στιγμή και της παραδινόμαστε. Παραδινόμαστε σε κινήσεις που μας εξουσιάζουν. 
Μέσα στην αφοσίωση βρισκόμαστε στον βαθύτερο εαυτό μας. Στην αφοσίωση σταματά ο μόχθος. Σ αυτήν, βρισκόμαστε τόσο έξω από εμάς όσο και εντός μας, έχοντας ξεχάσει τον εαυτό μας και όμως απόλυτα παρόντες. Βρισκόμαστε μέσα σε κάτι άλλο και ταυτόχρονα σε κίνηση.
Που βιώνουμε πληρέστερα την αφοσίωση; Στην εστιασμένη προσοχή σε ένα ισχυρό Απέναντι, το οποίο μας έλκει και παραμένει για εμάς αδιανόητα μυστικό. Αυτή η προσοχή είναι καθαρή αφοσίωση, χωρίς κίνηση. Είναι η διαρκής αφοσίωση, η αφοσίωση ως καθαρή παρουσία
