Αυτό που έρχεται στο φως στη θεραπευτική διαδικασία, μέσα από την συχνά τόσο βασανιστική συμπεριφορά των παιδιών, είναι κάτι το οποίο είναι απαραίτητο στο σύστημα, που όμως οι άλλοι μέσα στο σύστημα το αρνούνται. Το παιδί το αναλαμβάνει για χάρη των άλλων. Κοιτάζει με αγάπη τους αποκλεισμένους. (Πχ αγέννητα αδέρφια των γονιών του ή δικά του). Πίσω από όλη αυτή τη συμπεριφορά πάλλεται μια κρυμμένη αγάπη.
Γι’ αυτό στη θεραπεία με δύσκολα παιδιά κοιτάζουμε όχι το παιδί, αλλά προς τα εκεί που κοιτάζει το παιδί.
Πολλά παιδιά δέχονται αγωγές, λαμβάνουν φάρμακα, λες και είναι αυτά που βρίσκονται με κάποιο τρόπο σε αταξία. Ενώ κάνουν κάτι για τους άλλους, για τους μεγαλύτερους. Γι’ αυτό το λόγο, η τέχνη της βοήθειας που προτείνεται για τα δύσκολα παιδιά είναι να μην κοιτάζουμε τα παιδιά, αλλά μαζί τους πέρα, προς τα εκεί από όπου έλκονται και προς αυτό που θέλουν να κάνουν για τους μεγάλους. Τότε τα παιδιά ξαλαφρωνουν. Αυτοί που χρειάζεται να αλλάξουν είναι οι γονείς και οποιαδήποτε άλλος είναι συνδεδεμένος. Αυτοί είναι που χρειάζεται να στρέψουν το βλέμμα τους προς αιτώ που δεν βλέπουν.Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά μια εξέλιξη, μια εξέλιξη ανάπτυξης, πρώτα από όλα μέσα από τους γονείς. Ύστερα απελευθερώνονται τα παιδιά
