Η ζωή μέσα στην οικογένεια παρέχει κάθε λογής ακουστικές και οπτικές εμπειρίες. Μερικές από αυτές φέρνουν χαρά στην καρδιά, άλλες πονάνε και άλλες φέρνουν ντροπή. Τα επακόλουθα συναισθήματα, αν δεν μπορούν να τα αναγνωρίζουν και να τα σχολιάζουν τα μέλη της οικογένειας, χώνονται βαθειά και ροκανίζουν τις ρίζες της οικογενειακής ευτυχίας.
Μήπως υπάρχουν μερικά θέματα, που δεν πρέπει ποτέ να θίγονται στην οικογένεια σου; Όπως για παράδειγμα, ότι ο μεγαλύτερος γιος σου γεννήθηκε με ένα χέρι, ο παππούς σου βρίσκεται στη φυλακή, ο πατέρας σου έχει ένα νευρικό σπασμό, ο πατέρας σου και η μάνα σου τσακώνονται ή ο ένας από τους γονείς έχει ξαναπαντρευτεί.
Ίσως στην οικογένεια σου ο πατέρας να είναι κοντύτερος από το μέσο όρο. Και όλοι σέβονται τον κανόνα να μην μιλανε ποτέ για το ανάστημα του, αλλά και να μην λένε πως δεν μπορούν να μιλήσουν για αυτό.
Πως περιμένεις να φερόμαστε, σαν να μην υπάρχουν παρόμοια γεγονότα; Κάθε οικογενειακή απαγόρευση να αναφέρονται όσα γίνονται ή όσα έγιναν, προσφέρει έδαφος γόνιμο για να φυτρώνουν ζιζάνια.
Ας εξετάσουμε κι από μια άλλη γωνία αυτή την περίπλοκη κατάσταση. Οικογενειακός κανόνας ορίζει ότι πρέπει να μιλάμε μόνο για τα καλά, τα σωστά, τα κατάλληλα και τα αρμονικά προσαρμοσμένα. Στην περίπτωση αυτή, αποκλείεται να σχολιαστούν πολλά ζητήματα της τρέχουσας πραγματικότητας. Κατά τη γνώμη μου, στην οικογένεια και οπουδήποτε αλλού, δεν υπάρχουν ενήλικοι, αλλά μόνο λίγα παιδιά, που φέρονται μονίμως με τρόπο καλό, κατάλληλο και αρμονικά προσαρμοσμένο. Τι θα κάνουν αυτά όταν οι κανόνες λένε ότι κανείς δεν μπορεί να σχολιάζει εκείνα τα ζητήματα; Έτσι, μερικά παιδιά λένε ψέματα και άλλα αρχίζουν να μισούν και να αποξενώνονται από τους γονείς τους. Και, το χειρότερο από όλα, μειώνεται η αυτοεκτίμηση τους κι αυτό πάλι εκφράζεται με συντριβή των ικανοτήτων, έχθρα, χαζομάρα και μοναξιά.
Το απλό γεγονός είναι πως επηρεάζεται κανείς απ΄οτιδήποτε ακούει και βλέπει. Αυτόματα προσπαθεί μέσα του να το εξηγήσει. Η εξήγηση, αν δεν δοθεί στο άτομο η ευκαιρία να την ελέγξει, μετατρέπεται σε <<γεγονός>>. Το <<γεγονός>> μπορεί να είναι ακριβές ή όχι, αλλά σ αυτό θα βασίζει το άτομο τις πράξεις του και τις απόψεις του. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε απογοητεύσεις να σχολιάζουν ή να ρωτάνε, και όταν ενηλικιωθούν, βλέπουν τον εαυτό τους σαν κάποια παραλλαγή στρεβλή κι όχι σαν πλάσμα ανθρώπινο που ζει, αναπνέει, αισθάνεται και βιώνει δυσκολίες.
Εσύ πως το εκδηλώνεις όταν αισθάνεσαι πληγωμένος, θυμωμένος μόνος, χωρίς φίλους; Πως και σε ποιους δείχνεις τι αισθάνεσαι; Τι λες; Τι κάνεις; Έχεις επιλογές. Μπορείς να τους φτύσεις κι εσύ. Μπορείς να χτυπήσεις. Μπορείς να κλάψεις, να παρακαλέσεις, μπορείς να το βάλεις στα πόδια.
Χρειάζεται να εκφραστείς με ειλικρίνεια και να πεις πόσο θυμωμένος ή πληγωμένος είσαι. Κι αν δεν έχεις μάθει, η ψυχοθεραπεία είναι ο κατάλληλος ασφαλής χώρος να διορθωθούν συμπεριφορές και να επουλωθούν τραύματα ατομικά και οικογενειακά.
