Η ανάπτυξη της συντονισμένης κίνησης δεν πρέπει να εξετάζεται μόνο από την πλευρά της σωστής μυελινωσης και της παραγωγής λειτουργικά εξειδικευμένων διόδων, αλλά και από τη σκοπιά των σημαντικών ψυχολογικών επιπτώσεων με τις οποιες σχετίζονται. Οτιδήποτε συμβαίνει στον άνθρωπο έχει τόσο σωματική όσο και ψυχολογική επίδραση.
Η σωματική εμφάνιση της κίνησης αντικατοπτρίζεται στην ανάπτυξη του περιβληματος γύρω από τις νευρικές ίνες, στον σχηματισμό εξειδικευμένων νευρικών καναλιών και στην ενδυνάμωση των οστών και των μυών. Γι αυτό το λόγο, απαιτείται καλή τροφή που περιέχει τα απαραίτητα λιπαρά, καθώς και ηλιακή ακτινοβολία που προσφέρει τη βιταμίνη D η οποια ρυθμίζει την αξιοποίηση του ασβεστίου και του φωσφόρου που υπάρχουν στον οργανισμό.
Υπάρχει άμεση ψυχολογική σχέση μεταξύ κίνησης και γνωσης. Με την κίνηση αυξάνεται ο προσωπικός πλούτος του ανθρώπου. Η γνώση αποτελεί μέρος των θεμελιωδών πληροφοριών του νου, δηλαδή του <<βασικού προσωπικού προγράμματος>>.
Αυτες οι πληροφορίες περιλαμβάνουν:
Βασική εμπιστοσύνη στον εαυτό του: τα βρέφη, νήπια που έχουν ελευθερία κίνησης αισθάνονται ότι μπορούν να ακολουθήσουν τις δικές τους ιδέες και ενδιαφέροντα. Η επαναλαμβανόμενη εμπειρία του να βλέπουν ένα αντικείμενο, να το φτάνουν και να το εξερευνούν με τα χέρια και το στόμα τους, παράγει την καθησυχαστική αίσθηση ότι <<όποτε θέλω κάτι, μπορώ και να πάω να το πάρω. >>
Έτσι αναπτύσσεται ένα υγιές <<εγω>>, ένας άνθρωπος ικανός να αντιμετωπίζει με επιτυχία τα προβλήματα της ζωής. Η βασική εμπιστοσύνη στο εξωτερικό περιβάλλον πρέπει να αναπτυχθεί στο παιδί μετά τους δύο πρώτους μήνες ζωής, ενώ η βασική εμπιστοσύνη στον εαυτό του, περίπου στην ηλικία του ενός έτους, οταν αρχίζει να περπατάει και έχει ήδη αφιερώσει πολύ χρόνο στον πειραματισμό των ικανοτήτων του να κινείται ελεύθερα στο περιβάλλον. Αξίζει να σημειώσουμε οτι η ικανότητα του βαδισματος με ανθρώπινο τροπο υποδηλώνει την ικανότητα να στηρίζεται κανεις στα δυο του πόδια. Οι δυο τύποι της βασικής εμπιστοσύνης αποτελούν τα ψυχολογικά πόδια πάνω στα οποια βαδίζουμε κατα τη διάρκεια της ζωής μας: εάν είναι δυνατά, μπορούμε να επιβιώσουμε από οποιαδήποτε δόνηση, καθώς οι πυλώνες της προσωπικότητας είναι στερεί. Ο άνθρωπος με ένα ή κανένα απο αυτα τα στηρίγματα, βρίσκει την εξέλιξη στο διαβα της ζωής δύσκολη, αργή και μερικές φορές αδύνατη – όπως ακριβώς θα ήταν το περπάτημα με ένα μόνο πόδι ή με κανένα.
Αυτοπεποίθηση: Πρόκειται για το εσωτερικό συναίσθημα της ικανότητας να βασίζεται κανείς στις δικές του δυνάμεις, το οποίο πηγάζει απο την εμπειρία της ενεργής δουλειάς που επιτελείται στο περιβάλλον μέσω της ελεύθερης κίνησης. Εάν η αίσθηση της προσωπικής δύναμης στην επίλυση προβλημάτων κι αυτή η αίσθηση ισχύος παραμένει για πάντα στο άτομο. Στο μέλλον, οι στόχοι θα αλλάξουν, αλλά η ψυχολογική κατάσταση παραμένει ίδια: κάτι σε ενδιαφέρει, κάτι πρέπει να κάνεις για να καλύψεις αυτο το ενδιαφέρον και είσαι πεπεισμένος ότι διαθέτεις την ικανότητα να το επιτυχεις. Αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται ικανοί να αποκτήσουν οτι επιθυμούν κι αν οι πρώτες προσπάθειες αποτύχουν, συνεχίζουν να προσπαθούν: η αυτοπεποίθηση τους πείθει να επαναλάβουν τις προσπάθειες τους, επειδή έχουν ήδη γευτεί την επιτυχία. ´Αλλα παιδια, ωστόσο, -οι ενήλικες του αύριο- εγκαταλείπουν σύντομα τις προσπάθειες τους επειδή το εγω τους δεν νιώθει ότι μπορεί να κάνει αυτό που θέλει.
Η ενεργή κίνηση κατα τους πρώτους μήνες ζωής παρέχει τη γενικότερη εμπειρία σώματος και νου, απο την οποια αναδύεται η αυτοπεποίθηση, και με αυτο το πολύτιμο εργαλείο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής.
Κάθε φορά που ένα βρέφος στερείται της ενεργής κίνησης, απειλούνται τα θεμέλια του αναπτυσσόμενου Εγώ του, με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις ανυπολόγιστης βαρύτητας.
Άραγε γνωρίζουμε ποσό εξαντλητικό είναι να παρεκτρεψουμε την ανάγκη του παιδιου για κίνηση προσφέροντας του απολαύσεις όπως φαγητό, πιπίλα, παθητική κίνηση μέσα στα χέρια μας ή σε λάθος εξοπλισμούς;
Η αίσθηση ανεξαρτησίας και αυτονομίας: τα παιδιά σταδιακά γίνονται ικανά να εξασφαλίσουν όλες τις δικές τους ανάγκες χωρίς να χρειάζονται να ζητήσουν εξωτερική βοήθεια, αναπτύσσοντας το καθυσηχαστικό συναίσθημα ότι μπορώ να εξασφαλίσω τις δικές μου ανάγκες.
Η αυτοεκτίμηση: η συμμετοχή στην καθημερινή ζωή αναπτύσσει αίσθημα αυταξιας στο άτομο, που καλείται να το μοιραστεί με έναν ενεργό τροπο. Τα παιδια γίνονται όχι μόνο χρήστες του κόσμου στον οποίο ζουν, αλλά και παραγωγοί. Η βασική εμπειρία οτι είμαι ικανός να αλλάξω και να μετασχηματίσωτο περιβάλλον δίνει την αίσθηση προσωπικής αξίας που παραμένει για πάντα. Τωρα αξίζω κάτι! Κι αυτό προστίθεται στην προηγούμενη πληροφορία: << μπορώ να κάνω πράγματα>> και στη συνέχεια μετατρέπεται σε: <<μπορώ να κάνω σημαντικά πράγματα>>!
