Συναντώ στο γραφείο μου ανθρώπους , παιδιά και ενήλικες, που υποφέρουν έχοντας την αίσθηση ότι δεν είναι καλά, ότι θα πάθουν κάτι οι ίδιοι ή οι αγαπημένοι τους, όπως κάποια αρρώστια, ότι θα πεθάνουν ή ότι απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα από κλέφτες, σεισμό, αεροπορικό ή αυτοκινητιστικό ατύχημα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνήθως πρώιμες ψυχολογικές ανησυχίες οι οποίες προέρχονται από την βρεφική ηλικία όπου ο εαυτός είναι ευάλωτος και η αίσθηση του αφανισμού βιώνεται έντονα. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει στα βρέφη. Και επιλύεται ομαλώς σε κάποια άτομα. Για παράδειγμα, η μητέρα τροφός απομακρύνεται, το μωρό φοβάται και απλώνει τα χέρια του με αγωνία να την πιάσει, η μαμά προχωράει και χάνεται από το απτικό, το οπτικό και το οσφρητικό πεδίο και η αίσθηση του αφανισμού γίνεται εντονότερη. Αυτή η ματαίωση επανορθώνεται με την επιστροφή της μητέρας και την συνειδητοποίηση του μωρού ότι δεν επήλθε ο αφανισμός .
Στην ατομική ψυχοθεραπεία και κυρίως στις θεραπευτικές ομάδες ψυχοθεραπείας, αναδύονται τραύματα της πρώιμης βρεφικής ή παιδικής ηλικίας, όπου πολλές φορές το τραύμα αυτό εμφανίζεται με τη μορφή φόβου προσκόλλησης και εξάρτησης, όπου ο φόβος έχει παραμείνει και δεν λύθηκε ουσιαστικά ποτέ. Απλώς απωθήθηκε και δεν βρίσκεται στο πρώτο πεδίο αναφοράς, δεν κατοικεί στη συνείδηση αλλά έχει φωλιάσει στο ασυνείδητο. Με διάφορα ερεθίσματα/ γεγονότα της καθημερινότητας, το τραύμα ανασύρεται από το ασυνείδητο και τότε ο φόβος γίνεται μεγάλος και τα συμπτώματα της υποχονδρίας εμφανίζονται για να δηλώσουν την ανησυχία για την ακεραιότητα. Στην θεραπεία το άτομο μεταβιβάζει τα αισθήματα που δεν αντέχει στην θεραπεύτρια. Αυτό αποτελεί την ευκαιρία να ξαναζήσει όλα όσα το ταλαιπωρούν. Ως θεραπεύτρια καλούμαι να αποτελώ σταθερή φροντιστική φιγούρα, έτσι ώστε κάθε φορά που το άτομο επαναλαμβάνει την ίδια κατάσταση που ζούσε στην πρώιμη ηλικία, να βιώνει τον καθησυχασμό
και τη συναισθηματική ζεστασιά που δεν είχε βιώσει. Αυτό επιτυγχάνεται με τη θεραπευτική σχέση εμπιστοσύνης, με τη σταθερότητα των συναντήσεων, με την παρουσία και στήριξη της ομάδας. Ίσως αναγκάστηκε να κρύψει τα συναισθήματα του στην βρεφική και παιδική ηλικία. Όμως μέσα στο θεραπευτικό πλαίσιο, τα βιώνει ξανά, αλλά ησυχάζει πια, σιγά σιγά, γιατί αισθάνεται κάθε φορά ότι μπορεί να εκφράσει όλη τη γκάμα των δυσφορικών συναισθημάτων, να ακουστεί ως ανθρώπινη ψυχή, να νομιμοποιηθούν αυτά τα συναισθήματα, να τα επεξεργαστεί, να τα αναλύσει και να υποχωρήσουν σταδιακά, δίνοντας χώρο σε θετικότερα συναισθήματα, όπως ασφάλεια, εμπιστοσύνη στον εαυτό και τους ανθρώπους, χαρά, χτίσιμο ζεστών σχέσεων.
