Η γέννα αποτελεί έναν βίαιο αν και καθόλα απαραίτητο αποχωρισμό από την προηγούμενη ύπαρξη. Υπάρχει μία στιγμή στην εμβρυική ζωή όπου το παιδί έχει αξιοποιήσει ό,τι μπορούσε να του προσφέρει η μήτρα. Ο πλακούντας δεν μπορεί να μεγαλώσει άλλο και η ποσότητα του αίματος που προμηθεύει δεν επαρκεί πλέον για την περαιτέρω ανάπτυξη του παιδιού. το παιδί θα πρέπει να αναζητήσει έναν ευρύτερο χώρο που θα του παρέχει περισσότερο οξυγόνο προκειμένου οι αισθητηριακές του εμπειρίες να επεκταθούν και να ολοκληρωθούν. Η γέννα προσφέρει αυτή την ευκαιρία.
Το νεογέννητο παιδί φέρνει στο καινούργιο περιβάλλον μόνο τον εαυτό του και τις αναμνήσεις μιας διαφορετικής ζωής. Όλα όσα ήταν απαραίτητα μέσα στη μήτρα γίνονται εντελώς άχρηστα έξω από αυτήν. Ο πλακούντας, ο ομφάλιος λώρος και το αμνιακό υγρό δεν έχουν πια καμία θέση και κανένα νόημα στη νέα του κατάσταση. Οι λειτουργίες τους θα αντικατασταθούν από όργανα που έχουν προετοιμαστεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Η γέννηση είναι ένας μεγάλος αποχωρισμός από όλα αυτά που αποτελούσαν μέρος του προηγούμενου περιβάλλοντος. Με μία προσεκτική ματιά, όμως, μπορούμε να δούμε ότι η ίδια η φύση έχει δρομολογήσει τη γέννα με τέτοιον τρόπο ώστε να διευκολύνει τη μετάβαση και ευνοεί τις θετικές πλευρές αυτής της αναγκαίας αλλαγής. Το πρόσωπο-κλειδί είναι η μητέρα. Μέσω αυτής μπορεί να επιτευχθεί η ευτυχής μετάβαση. Στην πραγματικότητα, ο αποχωρισμός δεν υφίσταται παρά μόνο όταν η γέννα δεν διευκολύνεται.
Κάθε νεογέννητο θηλαστικό πού βγαίνει από τη μήτρα συναντάει αμέσως τη μητέρα του και παραμένει κοντά της. Η ζεστασιά της και οι ήχοι του σώματός της αποτελούν τις πρώτες εμπειρίες του μωρού στο καινούργιο του περιβάλλον. Οι πρώτες εντυπώσεις του νέου περιβάλλοντος καθησυχάζουν το παιδί. Όσον αφορά την παρουσία της μητέρας και τη συνέχεια της προνομιακής τους σχέσης. Με τη βοήθεια της θα εξερευνήσει το νέο περιβάλλον, θα ανακαλύψει και θα εκτιμήσει τις καινούργιες δυνατότητες της ζωής .
Είναι πολύ σημαντικό ένα θετικό ξεκίνημα για τη ζωή έξω από τη μήτρα. Κατά τη γέννα, η σχέση μητέρας-παιδιού πρέπει να προστατεύεται. Η σχέση αυτή είναι τόσο βιολογική όσο και ψυχολογική και είναι ουσιαστική και για τους δύο. Μόνο αυτή η σχέση μπορεί να μετατρέψει τον αποχωρισμό της γέννας σε μία καινούργια προσκόλληση που αναπαράγει, αν και με διαφορετικό τρόπο, την ενότητα της ζωής που αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό της εγκυμοσύνης. Αυτή η προσκόλληση επιτυγχάνεται φυσικά και εύκολα εάν αποφευχθούν οι άστοχες εξωτερικές παρεμβάσεις. Η μητέρα λαχταρά να δει, να αγγίξει και να πάρει το μωρό στην αγκαλιά της, όπως και το μωρό, παρομοίως, θέλει το άγγιγμα, την αγκαλιά και την αποδοχή της μητέρας του. Εκτός από την αμοιβαία επιθυμία για συνύπαρξη, μόνο η μητέρα διαθέτει τη σωστή τροφή.
Η ζωή με την τελειότητα της και τη σοφία της, μετατρέπει αμέσως τον αποχωρισμό της γέννας σε μία καινούργια σχέση δεσμού η οποία έχει πολλά πλεονεκτήματα τόσο για τη μητέρα όσο και για το παιδί της.
