Μέσα από τις συνεδρίες έχω καταλάβει ότι οι ανδρικές σχέσεις συμπεριλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό τις εμπειρίες που έχουν αποκτήσει κατά την διάρκεια της εφηβείας τους. Καταλαβαίνουν ότι πρέπει να ανεξαρτητοποιηθούν από την σχέση με την μητέρα τους και τον κόσμο των γυναικών όμως, όσο δεν είναι έτοιμοι να το κάνουν αυτό, παραμένουν όσο πιο πολύ μπορούν κοντά σε άλλους νέους άνδρες επειδή τους ενώνει η “εμπειρία” της ανδρικής κουλτούρας. Σημαντικό για τους άνδρες που μεγαλώνουν σε μία κοινωνία, η οποία ουσιαστικά δεν αφήνει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων τους, είναι να δημιουργήσουν έναν δεσμό με άλλους άνδρες, ο οποίος βασίζεται σε μία άλλου είδους επικοινωνία η οποία δεν είναι λεκτική. Αν νιώθουν ότι λόγω του φύλου τους έχουν μεγαλώσει κατά τον ίδιο τρόπο, τότε αυτό που τους ενώνει είναι η εμπιστοσύνη που θα δείξει ο ένας στον άλλο όσον αφορά το αν ο ένας θα θυσιαζόταν για τον άλλο για χάρη αυτής της κοινής ανατροφής. Σημαντική για εκείνους είναι η νοοτροπία, ότι τις “ανδρικές” υποθέσεις και περιπέτειες είναι καλύτερο να τις μοιράζονται με έναν φίλο.
Ένας νέος μου διηγήθηκε μία εμπειρία του από το γυμνάσιο η οποία βάζει σε πλαίσιο αυτά στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Ο νέος αυτός αναφέρθηκε στο γεγονός ότι είχε έναν καλύτερο φίλο με τον οποίο είχαν μια σχέση φιλίας και ανταγωνισμού. ‘Ο,τι έκαναν το έκαναν μαζί, μέχρι που ήρθε η στιγμή να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον αφού ο νεαρός της συνεδρίας μου πέρασε στο κολλέγιο και ξεκίνησε τις σπουδές του. Παρόλη την “απόσταση” αυτοί συνέχισαν να είναι εκεί ο ένας για τον άλλον, ακόμα και στις πιο δύσκολες τους στιγμές. Υπήρξε μια συγκεκριμένη στιγμή η οποία άλλαξε την ζωή του φίλου του, και εκεί ο θεραπευόμενος μου συνειδητοποίησε την “απουσία” της λεκτικής τους επικοινωνίας. Μου ανέφερε ότι ποτέ δεν συζήτησαν τίποτα όσον αφορούσε τους εσωτερικούς τους κόσμους και συναισθήματα. Η σχέση τους κατα βάση στηριζόταν στο παιχνίδι και τον φιλικό ανταγωνισμό, στις περιπέτειες και στους κινδύνους.
Η σχέση των αδελφιών βασίζεται στην αγάπη, την αλληλοβοήθεια, αλλά και στους διαπληκτισμούς, τσακωμούς. Θεωρείται πως η μικρή κοινωνία των αδελφιών είναι ένας αντικατρωπτισμός της “μεγάλης” κοινωνίας που καλούμαστε αργότερα να ενταχθούμε. Όταν δύο αδέλφια τσακώνονται μαθαίνουν να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους και έτσι μεγαλώνοντας αποδεσμεύονται από τον κόσμο των γυναικών επειδή πλέον αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους τους χωρίς να αναζητούν την βοήθεια απο την μαμά. Οι τσακωμοί και οι βρισιές εκλαμβάνονται από τον ανδρικό πληθυσμό ως ένδειξη σεβασμού όταν έρχονται από τον αντρικό περίγυρο. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί, επειδή με αυτόν τον τρόπο θεωρούν, οι νέοι που δέχονται τις βρισιές, ότι οι “αντίπαλοί”τους, τους θεωρούν “αρκετά άνδρες” ώστε να τους βρίσουν και να το αντέξουν χωρίς να βάλουν τα κλάματα. Αυτού του είδους οι τσακωμοί και διαπληκτισμοί μεταξύ ανδρών και αδελφιών, θεωρείται η βάση των ανδρικών σχέσεων.
