Η συμβολή του πατέρα στην αυτονομία και την ανεξαρτησία του παιδιού
Ο ρόλος του πατέρα γίνεται πιο ξεκάθαρος καθώς συνεχίζεται η ανάπτυξη του παιδιού. Ο πατέρας προσφέρει στο παιδι ένα διαφορετικό μοντέλο συμπεριφοράς. Κάθε γονιός,προτού αποτελέσει πρότυπο συμπεριφοράς του φύλου του, αποτελεί πρότυπο ανθρώπινης συμπεριφοράς κι αυτό, το παιδι το αντιλαμβάνεται απλώς και μόνο παρατηρώντας τους γονεις του. Γι αυτόν το λόγο είναι πάντα προτιμότερο να υπάρχουν στο περιβάλλον δυο διαφορετικά άτομα.
Η ενεργή παρουσία του πατέρα απο την πρώτη στιγμή διευκολύνει τη φυσική εξέλιξη του παιδιου προς την ανεξαρτησία, καθώς αποτρέπει την υπερβολική προσκόλληση στο πρόσωπο της μητέρας, πράγμα που μπορει να προκύψει οταν η μητέρα είναι η μοναδική πηγής ανθρώπινης επαφής και ευχαρίστησης. Ο πατέρας μπορει να συμμετέχει καθημερινά σε πολλές σημαντικές στιγμές της ζωής του παιδιού του( μπάνιο, ντύσιμο,παιχνίδι και αργότερα φαγητό). Κάτι τέτοιο προσφέρει στο παιδί εναλλακτικές εμπειρίες στην κίνηση και στη γλώσσα, οι οποίες αποτελούν θεμελιώδη παιδαγωγική συνεισφορά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του.
Μόλις το παιδί είναι ικανό να κινηθεί απο μόνο του (περίπου στο τέλος του πρώτου χρόνου ζωής), ο πατέρας μπορεί και πρέπει να του ζητήσει να συνεργαστούν σε πολλές δραστηριότητες προκειμένου να νιώσει το παιδί, με έναν πολύ χειροπιαστό τροπο, τη σημασία που έχει στο περιβάλλον. Το παιδί καθώς αναπτύσσεται, θα χρειαστεί να διευρύνει και να γνωρίσει το χώρο στον οποίο κινείται – μια δουλειά που μόνο εκείνο μπορεί να κάνει. Είναι μια δουλειά που μεταμορφώνει τον κόσμο του και προσφέρει στο παιδί τη δυνατότητα να κερδίσει την ανεξαρτησία του, αναπτύσσοντας τον έλεγχο της κίνησης που χρειαζεται για να πετύχει ποικίλους στόχους.
Ο πατέρας που προσφέρει την αγαπη, το χρόνο και την υπομονή του και συνεργάζεται με το παιδι όχι μόνο του μαθαίνει πως να κάνει πράγματα, αλλά επιπλέον παρέχει ένα πρότυπο συμπεριφοράς και ταυτότητας.
Τέτοια πρότυπα αποτελούν τη βάση για θετική προσαρμογή στην κοινωνία. Το παιδί χρειαζεται να μπορεί να συνεργάζεται με άλλους ανθρώπους σε κάθε περίσταση, τόσο μεσα στο σπίτι όσο κι έξω απο αυτο. Με τις δραστηριότητες τις οποιες τα παιδιά κάνουν μαζί με τους γονεις τους, μαθαίνουν για τη χαρά της συνεργασίας, που σημαίνει ομαδική δουλειά για έναν κοινό σκοπό.
Οι εμπειρίες που αποκτώνται τα πρώτα χρονια με τη βοήθεια του πατέρα είναι πολύ σημαντικές, καθώς ευνοούν την ομαλή απομάκρυνση απο τη μητέρα. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στο παιδί να προχωρήσει στο δρόμο της ανεξαρτησίας βιώνοντας τη χαρά της κατάκτησης του περιβάλλοντος, μεσα απο τα χέρια του, τα οποια καθοδηγούνται απο το μυαλό του. Έτσι αποκτάει την αυτονομία του.
Ο εκπαιδευτικός ρόλος του πατέρα είναι διαχρονικός και είναι καλό να ξεκινήσει αμέσως, επειδή τα πρώτα χρονια ζωής έχουν θεμελιωδη σημασία για τη διαμόρφωση της ψυχοσυναισθηματικης ανάπτυξης του ανθρώπου.
Χρειαζεται να βοηθάμε το παιδί ταυτόχρονα, τόσο σε βιολογικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, προκειμένου να αναπτυχθεί αρμονικά.
Η σημασία του πατέρα ξεκινάει απο τη στιγμή της σύλληψης.
Ο εκπαιδευτικός ρόλος του πατέρα δεν μειώνεται ποτέ, απλώς αλλάζει προκειμένου να ακολουθήσει τις διαφορετικές ανάγκες του παιδιου κατα την ανάπτυξη του.